Klaartje... een jonge mama

Een jonge mama getuigt over haar ongeplande zwangerschap.
‘We zorgen met het gezin samen voor Jef’

Voor Klaartje (19) kwam het nieuws dat ze zwanger was als een schok, maar intussen is ze al zeven maanden de trotse mama van een flinke zoon, Jef. Ze getuigt over haar zwangerschap en over het jonge moederschap. “Begin april vorig jaar – ik was toen achttien – vroeg mijn toenmalige vriend me of ik niet zwanger was. Ik wuifde zijn vraag weg, want ik had tenslotte toch nog mijn maandstonden. Ik was inderdaad een klein beetje verdikt, maar ik werkte nu eenmaal bij een bakker en at daardoor al wat vaker eens een koffiekoek. Toch drong hij erop aan om een zwangerschapstest te doen. Die was positief, dat was een enorme schok. Ik had voordien altijd gezegd dat ik een abortus wou bij een ongewenst zwanger en had een hekel aan kinderen.”

{  Ik had voordien altijd gezegd dat ik een abortus wou bij een ongewenst zwanger en had een hekel aan kinderen.  }

“Op zoek naar informatie via het internet, kwam ik op de site van Jongeren Info Life terecht. Ik belde naar hun hulplijn en kon er mijn verhaal kwijt aan een telefoniste. Ze raadde me aan om naar een gynaecoloog te gaan en daar bleek ik al vier maanden zwanger. Dat ik dat nog niet gemerkt had, kwam volgens de dokter omdat ik geen zwangerschapskwaaltjes had. De tussentijdse bloedingen had ik als maandstonden geïnterpreteerd. Ik zei dat ik een abortus wilde, maar de dokter zei me dat die ingreep in België niet meer toegestaan was na twaalf weken, maar wel nog bijvoorbeeld in Nederland. Toen ik bij de dokter buitenkwam, was ik ten einde raad. Ik wilde dit geheim houden, want mijn moeder had me ooit gezegd: "Als je ongepland zwanger bent, dan ben je mijn dochter niet meer." Ik wilde dit kind ook helemaal niet. Ik belde opnieuw naar de dame van de hulplijn en we spraken af in Antwerpen. Ze bevestigde dat abortus alleen nog kon in Nederland, maar onwettig en niet terugbetaald. Toen ze me vertelde hoe zo’n late abortus in zijn werk ging, besloot ik af te zien van mijn plan. Het idee dat ik mijn eigen kind zou doden, vond ik ondraaglijk. De dame zei dat adoptie ook kon. Dat leek me een goed idee. Ik vond dat ik mijn kind zo een kans kon geven op een goede toekomst. Zelf zou ik dat niet kunnen.

Omdat ik mijn zwangerschap geheim wilde houden, nam ik contact op met een opvanghuis. Ik zou er vanaf eind juli verblijven en na de bevalling – die voor 25 oktober gepland was – zou ik mijn kind afstaan en terugkeren naar huis. Thuis zou ik vertellen dat ik een tijdje vrijwilligerswerk ging doen ‘omdat ik niet goed wist wat ik met mijn leven wilde doen’. Maar het zwijgen viel me zwaar. Ik ging niet meer uit, omdat het lastig was excuses te verzinnen waarom ik geen alcohol meer dronk. Mijn vriendinnen merkten dat er iets scheelde, maar omdat ik bleef volhouden dat er niets aan de hand was, kregen we ruzie. Bij het begin van de zomervakantie was ik een wrak. Mijn ouders en mijn broer gingen op vakantie en toen mijn zus enkele dagen naar zee wou, zag ik er erg tegenop om alleen thuis te zijn. Ik bracht mijn zus met de auto naar het station, maar onderweg kraakte ik. Ik barstte in tranen uit. Mijn zus vroeg wat er scheelde en vroeg plots: ‘Je bent toch niet zwanger?’ Ik zei dat ik al zo’n zes maanden ver was, dat het een jongen was en dat ik hem wilde laten adopteren. ‘Dat kun je niet doen’, zei mijn zus. ‘Ik zal voor hem zorgen.’ Zij had kort daarvoor haar kinderplannen in rook zien opgaan toen haar relatie stukliep. Dat vond ik goed, als ik de moederrol maar niet op me moest nemen. Mijn zus besloot thuis te blijven en begon praktische dingen te regelen, zoals een crèche. Nu zij het wist, begon ik anders te kijken naar mijn situatie. Ik kon niet meer louter egoïstisch handelen.

{  Toen de verpleegster hem voor het eerst op mijn buik legde, werd ik overspoeld door een golf van moedergevoel. }

Toen mijn ouders terug thuis waren, zijn we met het gezin om de tafel gaan zitten om samen een oplossing te zoeken. Gelukkig waren mijn ouders niet kwaad. Maar ze wilden niet dat mijn zus alleen voor mijn kindje zou zorgen omdat dat haar toekomst zou beperken. Toch zag mijn moeder er tegenop om zelf weer in de luiers te zitten. Mijn vader maakte de bedenking dat mijn kindje misschien wel eens hun enige kleinkind zou kunnen zijn, en dat het dan erg pijnlijk zou zijn te beseffen dat ik haar afgestaan had voor adoptie. Uiteindelijk besloten we dat mijn kindje thuis te laten opgroeien het beste was. De zorg voor hem zouden we samen opnemen. Die beslissing gaf rust en stilaan begon ik mijn zwangerschap te aanvaarden. Gek genoeg begon toen pas – ik was al zeven maanden ver – mijn buik dikker te worden. Ten slotte moest ik ook mijn vriendinnen op de hoogte brengen. Ook zij steunden me, hoewel ze toch wat boos waren dat ik het hen niet eerder verteld had. Zelfs sommige vriendinnen die ik wat uit het oog verloren had, lieten weten dat ik op hen kon rekenen. Andere vrienden lieten me wel vallen. Niet leuk, maar ik trek het me niet meer aan. Op 21 september is Jef geboren. De bevalling verliep, in tegenstelling tot wat ik gevreesd had, heel vlot. Toen de verpleegster hem voor het eerst op mijn buik legde, werd ik overspoeld door een golf van moedergevoel. Ook mijn schrik dat ik geen moederinstinct zou hebben, was compleet onterecht. Jef is een echte modelbaby. Hij huilt weinig, slaapt goed en is heel opgewekt, maar ook heel actief. Ik ben in de wolken met hem, al besef ik dat het minder evident zou zijn als Jef niet zo’n makkelijke baby was en ik de steun van mijn familie en vriendinnen niet zou hebben. Ik heb wel spijt dat ik hem tijdens mijn zwangerschap lange tijd heb verwenst. Ik zag hem als diegene die mijn zorgeloze leven verpest had, ik haatte hem zelfs. Daar voel ik me nu schuldig om.”

Mijn leven is uiteraard veranderd, ik ben op korte tijd volwassen geworden. Ik werk twee dagen per week en studeer daarnaast om mijn diploma van de middelbare school te halen via de centrale examencommissie. Jef gaat drie dagen per week naar de crèche. Dat verlicht de zorg wat en hij vindt het leuk om onder leeftijdsgenootjes te zijn. Uitgaan doe ik nog zelden, al zou ik het vaker kunnen, want mijn lijst met kandidaat-babysits is wellicht langer dan die van de Gezinsbond (lacht). Maar ik wil een goede mama zijn en blijf dus meestal thuis. Dan komen mijn vriendinnen maar naar hier. Met Jef’s vader heb ik geen contact meer. Dat is ergens jammer voor hem, maar we zorgen met zijn vieren voor hem, dus aandacht komt hij niet te kort. Ik vind nog wel iemand die zowel een goede partner is voor mij als een prima papa voor Jef.