Ben zijn vriendin Els werd onverwacht zwanger.
De menstruatieperiode liet wat op zich wachten, maar daarover maakten we ons eerst geen zorgen. Uiteindelijk deed Els toch maar een zwangerschapstest, voor de zekerheid, en plots verschenen er twee streepjes. Dit hadden we echt niet gepland, noch gewild. Wat nu? Eerst barstten we beiden in tranen uit. We wisten heel goed wat dit betekende: een grote bedreiging voor onze relatie en een beperking van onze vrijheid. We wilden nog zo veel doen met ons twee. We hadden al eens meermaals over een onverwachte zwangerschap gesproken, maar waren nooit tot een compromis gekomen. Els wist heel goed dat ze nooit een abortus zou kunnen doen. Ik wist heel goed dat ik niet klaar was voor een kind en dat het praktisch gewoon onmogelijk was. We hadden beiden geen werk, geen geld, geen vaste woonst...
We waren net terug van een lang verblijf in het buitenland en wisten totaal niet wat met ons leven aan te vangen. Telkens als we hadden gesproken over wat we zouden doen als de voorbehoedsmiddelen hun werk niet deden, kwamen we er niet uit. Nu dat het feit zich in de realiteit voordeed, wist ik al dat dit het begin werd van een lange lijdensweg. De eerste dagen nadat de twee streepjes verschenen waren een nachtmerrie. De eerste dag leek dat naar buiten toe niet. Els dacht dat ik het kind wel zou accepteren nu het er was, terwijl ik dacht dat ik haar wel kon overtuigen om voor abortus te kiezen. We waren poeslief en voelden ons heel dicht bij elkaar en blij. De eerste slapeloze nacht bracht hier verandering in, vooral wanneer geen van onze veronderstellingen slaagkans scheen te hebben. Veel tranen, woede, hulpeloosheid, zielig doen en zelfs gedachten van zelfmoord. We waren nog geen jaar samen, maar we waren zeker dat we zielsveel van elkaar hielden. Maar een kind, dat kon er nu voor mij onmogelijk bij.
Els had dit ook niet gewild, maar nu ze zwanger was voelde ze dat het haar taak was om voor het kind te zorgen. Om de beurt probeerden we urenlang elkaar te overtuigen en op allerlei manieren te manipuleren om toch maar onze zin te krijgen. We leefden als op een bom en toch konden we elkaar niet loslaten. En dan, toen de ruzies echt niet te houden werden, vijf dagen later, vertrok Els naar haar ouders in het buitenland. Deze beslissing was voor mij nogmaals een reden om het erger op te vatten. Mijn ouders waren toen ook in het buitenland, en via de telefoon zag ik het niet goed zitten om met hen te praten. Wat raadden mijn vrienden aan? Ze steunden me in wat ik voelde dat goed was, maar een uitgesproken beslissing kon niemand uiten. Maar best ook, want ik was de enige die over mijn leven kon beslissen. Nog zo’n verantwoordelijkheid waar ik moeite mee had. Langs een kant voelde ik dat ik met Els mijn leven wou doorbrengen en er later best kinderen mee wou, maar langs de andere kant was dit echt niet de goede moment om een kind op te voeden. Waarom niet? Geen geld, geen werk, emotioneel voelde ik me niet sterk genoeg en een hoop angsten. Angst voor het onbekende en angst dat ik de verantwoordelijkheid niet aankon. Wat als we toch niet bij elkaar zouden passen? Moeten we nu trouwen? Zou ik alleen of met iemand anders verder kunnen leven met de gedachte dat er een kind van mij op de wereld rondloopt waar ik geen contact mee wil? Allemaal gedachten die in mijn hoofd rondspookten. Iets dat me veel op weg heeft geholpen was een gesprek met Levensadem. Wat ik ervan heb onthouden is dat ik niet op zoek moest gaan naar geluk, maar naar rust in mijn hart. Met rust in mijn hart, zou geluk vanzelf komen. Het was niet echt voor me duidelijk wat rust in mijn hart zou geven, maar alleszins zonder Els leven, en vooral met de gedachte dat er een kind van mij leeft zonder dat ik ernaar omkijk, dat leek me het ergste. Daarom koos ik het andere: ik ging naar Els toe.
Terug dicht bij haar voelde ik me al iets minder verscheurd, maar er lagen nog heel wat zware zaken op mijn lever. De dagen gingen traag voorbij en waren moeilijk. We maakten veel ruzie, maar er was een ding zeker: dat we het samen wel een kans wilden geven. Els nam wat afstand van me, ik gedroeg me killer en moeilijker als anders, maar we kwamen de dagen samen door. We praatten veel en zochten een appartement om in te leven. Werk zou Els als zwangere vrouw niet meer vinden, gezien ze een vreemdelinge in België was. Dit maakte het er niet makkelijk op. We maakten ons zorgen hoe we al de babyspullen zouden bekostigen. De weken gingen voorbij en stap per stap leerde ik de gedachte van een kind te hebben, toe te laten. In vrouwen leeft een kind al vanaf de conceptie, ik zag noch voelde er als man veel van. Maar de buik groeide samen met de rust in mijn hart. Echt gelukkig was ik niet, maar rustiger op die manier dan dat ik me zou isoleren van haar. Spontaan begon ik meer zorg voor haar te dragen, maar regelmatig had ik nog woedeaanvallen omwille van de verandering in mijn leven die ik niet had gewild en nog steeds niet had aanvaard.
Een keerpunt was de bevalling denk ik. Ik was erbij. Het moment dat de baby eruit kwam, voelde ik een enorme stoot van adrenaline. Ik voelde me in euforie, dat zo’n wonder via ons was ontstaan. Ik was zelf verbaasd van mijn reactie, maar het kwam vanzelf. Ik dacht dat ik met weerzin of woede naar de baby zou kijken, maar dat was niet mogelijk. Zijn ogen, gezicht en tederheid ontwapenden mij. De eerste weken waren echt zwaar. Els was zeer moe en uitgeput van de zware bevalling en de borstvoeding. Als ik naar het litteken van de keizersnede keek of eraan dacht dat haar borsten misvormd zouden worden van de borstvoeding, voelde ik soms twijfels of ik dit allemaal wel aankon. Zo veel veranderingen ineens! Tom, ons kindje, zorgde voor veel slapeloze nachten, wat het er allemaal niet makkelijker op maakte. Soms voelde ik me jaloers dat Els hem zo veel aandacht gaf. Zelden had ze mij zo veel aandacht en geduld geschonken. Dit alles, gezien het feit dat ik geen kind had gewild, was niet makkelijk te verdragen. Maar ik bleef volhouden met moeite doen en Els deed moeite om mijn opstandige gevoelens te verdragen. Leven met een baby die enkel slaapt, eet en huilt is niet makkelijk, maar ik engageerde me met plezier in het helpen: badje geven, voeden met de fles en wandelen. Langdurig gehuil ’s nachts begon minder en minder op mijn zenuwen te werken. Vooral na drie maand, toen Tom steeds meer contact met mensen begon te hebben: de eerste glimlachen op iets dat je zegt, handje pakken en knuffelen. Dan begon ik iets van vaderschap te voelen. Ik voelde me erkend als ouder, als dichte persoon voor hem, en dat maakte veel goed. Het contact was vanaf nu duidelijk wederzijds. Mijn woedebuien kwamen minder vaak voor. Ik begon de voordelen van het hebben van een baby duidelijk te merken en vooral de eenheid met een nieuwe mens op aarde te voelen. De financiële problemen geraakten opgelost. We moesten eigenlijk zo goed als niets aankopen, alles kregen we van familie en vrienden. Blijkbaar heb je ook niet echt zo veel nodig voor een baby als dat ik dacht. En luiers zijn al bij al ook niet zo duur, vooral als je bedenkt dat je wat kraamgeld, kindergeld en belastingsvoordeel krijgt. Het is misschien verschrikkelijke om hier spontaan bij een zwangerschap, het ontstaan van nieuw leven, aan te denken, maar voor mij was dit realiteit. Wellicht gebeurt dit veel vaker dan dat we denken, alleen wordt er zelden over gesproken.
Tom is nu bijna een jaar en het is echt super! De rust is in mijn hart teruggekeerd en ik voel me gelukkig in ons nieuw gezin. Els haar borsten zijn net zo mooi als vroeger en het litteken van de keizersnede valt goed mee. Ik had me hierover onnodig zorgen gemaakt. Ja, we zijn ook getrouwd voor de wet en voor de kerk willen we trouwen nadat we verloofd zijn. De woedeaanvallen omwille van het niet-accepteren van de werkelijkheid zijn zeer zeldzaam geworden. Mijn relatie met Els geeft me veel voldoening in het leven. We maken regelmatig ruzie om stomme dingen, maar onze relatie zit echt perfect. We wilden samen zijn en we werken er nog steeds elke dag aan. Blijkbaar is het waar: waar een wil is, is een weg.
Ben
(Opgenomen uit het tijdschrift van 'Levensadem')
Als je denkt dat je ongewenst of ongepland zwanger bent, dan zijn onze medewerkers bereikbaar voor jou van maandag tot en met zaterdag van 9u tot 21u op de chat van Ongeplandzwanger.be.
Per e-mail zijn we altijd bereikbaar. Je krijgt antwoord op je e-mail binnen 24u.
