Marc en S. kregen een zorgwekkende echo en moesten op korte tijd een moeilijke keuze maken.
Marc en ik zijn 39 jaar wanneer we beslissen ons gezin uit te breiden. Wij hebben dan al twee dochters van 14 en 10. In april vernemen we het goede nieuws. De geboorte is voorzien voor begin december. Wij zijn heel gelukkig en vooral ongeduldig … Het lijkt zolang te duren voor de twee grote zussen… De eerste maanden gaat alles tamelijk goed. Ik ga heel regelmatig naar de dokter, met nogal korte tussenpozen gezien mijn “risico-leeftijd”. We zijn intussen 17 mei, ik ben nog geen 12 weken zwanger en onderga een derde echografie. Het is dan dat de gebeurtenissen een andere wending nemen. De foetus vertoont een verontrustende 'heldere plek aan de nek'. Zijn nek is heel dik. Hij ziet eruit alsof hij een bochel heeft. De dokter ziet er zelf ongerust uit, maar probeert mij toch gerust te stellen: “Het kan weggaan in de loop van de volgende weken”. Ik keer terug naar de wachtzaal, want ik heb ook nog een afspraak met de gynaecoloog. Het uur van mijn afspraak is al lang gepasseerd… Ik voel me verloren en overgeleverd aan mijn verdriet. Eindelijk kan ik bij de gynaecoloog binnen. “Ik heb u met opzet laten wachten tot de laatste patiënt weg was. Zo heb ik alle tijd om op uw vragen te beantwoorden.” Het belangrijkste in mijn ogen was te weten welke risico’s er waren voor het kindje. Het zijn er veel: ofwel sterft het bij de geboorte, ofwel draait de zwangerschap uit op een miskraam, ofwel zijn er risico’s op misvormingen van een belangrijk orgaan (hart, longen…).
Marc en ik hadden er lang over gepraat, nog voor de conceptie. Als er een mogelijk risico op handicap was, wilden we dit “geschenk” niet aan onze twee dochters geven. Mijn beslissing is dus helder en duidelijk, ik wil de zwangerschap afbreken. Ik maak mijn verlangen kenbaar aan de dokter, die weigert zolang ik er niet eerst met mijn man over gepraat heb. Hij vertelt mij dat er nog altijd 5% kans is dat de baby gezond is. Hij voegt er zelfs aan toe: ”Ik heb tijdens mijn carrière een geval gekend waarbij het kind volledig gezond was!” Volledige mist!! En als ik nu eens één van die 5% was? Om elk risico op een genetisch probleem te elimineren, zou een chorionvlokkentest moeten gebeuren. Door een punctie worden cellen van de placenta weggenomen, vermits ik nog niet genoeg vruchtwater heb. Het onderzoek is pijnloos, zeggen ze mij. De plaats waar geprikt wordt, wordt verdoofd. Maar dit onderzoek geeft ook een risico op miskraam.
Mijn gynaecoloog maakt een afspraak voor mij: 21 mei, op 12 weken zwangerschap. We moeten vier dagen wachten, terwijl wij ons afvragen wat we gaan doen. Het kind houden? Abortus? Het wordt een obsessie. Ik slaap niet meer en onbewust doe ik alles om mijn vruchtje te verliezen. Ik werk heel hard, eet bijna niets … NEEN, ik ben niet meer gelukkig en ik wil zo niet voort. Maar diep in mij is er een klein beetje hoop: als er ondanks alles toch niets is… Toch wil ik geen enkel risico nemen, ik beslis een abortus te laten doen. We vertellen onze dochters, zonder in detail te treden, dat de zwangerschap slecht evolueert en dat er veel kans is op een miskraam. Iedereen is bedroefd, maar de oudste neemt me in haar armen en zegt:”Weet je mama, de laatste keer dat ik met papa naar de kerk ging, heb ik een sticker genomen met een tekening van een zwangere vrouw. Er staat ook een telefoonnummer op waar je mag naar bellen in geval van problemen”. Het blijkt om Levensadem te gaan. Het is zondag en op de koop toe is het ’s anderendaags een vrije dag. Ik kan nu toch niet telefoneren! En morgen ook niet! Maar dinsdag heb ik al een afspraak voor het onderzoek en daar wil ik niet naartoe. Levensadem helpt vrouwen met problemen tijdens de zwangerschap. En ik heb zo een nood aan iemand die luistert en raad geeft. Ik beslis dus toch te bellen. Ik krijg contact, ik praat, ik vertel, ik vertel. En men luistert, men luistert. En men geeft me ook raad, toont me de weg, bemoedigt me, troost me. Ja, ik moet het onderzoek laten doen, al is het maar om elke vrees voor een genetische afwijking en dus voor grote handicap te kunnen bannen. Het is ook nodig om ons gerust te stellen in onze keuze. Dinsdagmorgen zijn we vroeg in het ziekenhuis. We hebben een afspraak om 10 uur. Er zijn nog andere toekomstige moeders aanwezig. Ik ben erg ongerust en Marc ook. Ik ben bang, heel bang. Het is raar: mensen die lang na mij zijn toegekomen mogen allemaal vóór mij binnen.
Het is al na 11 uur en ik wacht nog altijd. Ik ga eens horen, en het blijkt dat ik niet ben ingeschreven voor dat onderzoek! Men probeert mijn gynaecoloog op te bellen, zonder resultaat. “U zult een nieuwe afspraak moeten maken en terugkomen”, zeggen ze. Maar ik ben binnenkort over de grens van de 12 weken om de abortus te kunnen laten doen!! Oef, men wil me er nog bij nemen op het einde van de voormiddag. Doodzenuwachtig kom ik binnen voor het onderzoek. Ik stel nog een heleboel vragen en op de echografie lijkt de nek nog meer gezwollen te zijn. Ik krijg een kleine pijnstillende injectie bedoeld om niets te voelen van de punctie. Maar te vlug daarna begint men al met de punctie. De pijn is verschrikkelijk. Ik heb de indruk levend gevild te worden. Het ging toch niet pijnlijk zijn? Waarom werkt de verdoving niet? Het onderzoek is eindelijk afgelopen en ik mag wat gaan bekomen in een klein zaaltje. De dokter genetica komt langs en stelt ons een hoop vragen i.v.m. onze familie. Ik heb veel pijn en vraag haar of dat normaal is.
- “Maar ja, over een uur zal het beter gaan” zegt ze. Ik mag zelfs naar huis.
- “En het resultaat? Mag ik u opbellen?”
- “Neen, ik zal u opbellen, vrijdag op het werk” Haar toon is nogal autoritair, ik zeg niets meer. Maar de pijn blijft duren. Uiteindelijk gaat het pas ’s anderendaags beter.
Opnieuw zijn het lange dagen, eindelijk is het vrijdag. De voormiddag gaat voorbij zonder nieuws. Het is nu al 14 uur en ik weet nog altijd niets. Ik beslis zelf te bellen. De dokter is al weg en de gynaecoloog is in de verloskamer. Ik bel later opnieuw, maar dan is de gynaecoloog met zijn consultaties bezig. Hij zal me terugbellen. Om 15.30 uur houd ik het niet meer uit en bel ik terug. Een andere dokter neemt op en ik vertel hem dat het dringend wordt, en dat ze niet het recht hebben me zo te laten, dat ik wil weten wat er gaande is. De persoon aan de andere kant van de lijn begrijpt me (eindelijk!) en doet alles om mij in contact te brengen met mijn dokter. Eindelijk krijg ik zijn assistente aan de lijn die me uiteindelijk vertelt dat de eerste resultaten geen enkele afwijking laten zien i.v.m. de mogelijke handicaps. Ik voel mij gerustgesteld, tijdelijk – want hoe moet je dan die verdikking aan de nek verklaren?
De assistente kan hier niet op antwoorden en verbindt me eindelijk met de dokter. Hij raadt me aan een afspraak te maken om er rustig over te kunnen spreken. Ik krijg zelfs voorrang, want mijn zwangerschap wordt nu beschouwd als één met verhoogd risico. Er zijn meer onderzoeken nodig, meer tests, wachten op een vruchtwaterpunctie… Ik begrijp er niets van… als de genetische resultaten goed zijn, waarom dit allemaal dan… Ik neem opnieuw contact op met Levensadem. Ik voel me meer dan ooit verloren. We beslissen elkaar eens te ontmoeten. Inderdaad, de houding van het ziekenhuis en van het medische korps is niet erg menselijk. Ik ben geen persoon meer, men onderzoekt me niet meer omwille van de zwangerschap maar om mijn “klinisch geval”. Ik voel mij meer en meer een proefkonijn. En geen enkele dokter lijkt zich ook maar iets aan te trekken van wat ik voel. Om die reden raadt Levensadem mij aan om niet alleen terug moed te vatten en opnieuw te hopen, maar vooral om advies te vragen aan een andere dokter. Levensadem zorgt niet alleen voor bijkomende inlichtingen over mijn geval om klaarder te zien in de situatie, maar vraagt ook aan de dokter om ons zo snel mogelijk te ontvangen. Hoe meer dagen er voorbijgaan, hoe meer ik mij hecht aan dat kleine wezentje in mij, dat evenveel moet afzien als ik .
Ik wil het mezelf nog niet toegeven, maar ik wil dat hij leeft, meisje of jongen … maakt niet uit. Ik wil dat het leeft. De afspraak is gemaakt en het eerste contact met mijn “nieuwe dokter” is heel hartelijk. Eindelijk een dokter die naar mij luistert. We spreken over mij, de baby, over de vader, de zussen, mijn zorgen en verdriet… De dokter onderzoekt me, weegt me en doet daarna een echografie. Dat is raar, dokter, ik zie geen hartje meer kloppen… De dokter heeft het onderzoek beëindigd, neemt enkele foto’s, ik wacht stil de diagnose af. Droevig nieuws: jammer genoeg is het hartje gestopt met kloppen, waarschijnlijk al twee of drie dagen geleden… We zijn eind mei.
Mijn nieuwe dokter, Levensadem, Marc en onze dochters geven mij veel steun, maar ik heb het toch heel moeilijk. Zelfs al heb ik geen beslissing moeten nemen, zelfs al heeft de natuur voor mij beslist… Het gevoel mislukt te zijn, het niet te hebben aangekund, blijft. Ik verneem eveneens dat in het ziekenhuis waar ik eerst geweest was, de uitkomst al van in het begin gekend was, maar dat “de machines moesten verder draaien”. Eigenlijk had mijn kind een afwijking die onherroepelijk dodelijk was en volledig zichtbaar was op de echografie. Al die puncties die zo pijnlijk waren voor mij waren absoluut niet nodig, de vruchtwaterpunctie die men mij had aangeraden ook niet. Er was ook het gevoel een kind verloren te hebben, het gevoel van een mislukking. Wij hebben vernomen dat het een meisje was. We hebben haar Elise genoemd en denken dikwijls aan haar. Intussen zijn we vier maanden verder en het leven heeft weer zijn gewone loop hervat. We hebben nogal vlug besloten opnieuw te proberen zwanger te worden en eind oktober hebben we het nieuws gekregen: ik ben opnieuw in verwachting. Maar deze keer weet ik: wat er ook gebeurt, ik zal me niet meer slecht omringd voelen.
Nogmaals dank aan mijn nieuwe gynaecoloog, aan Levensadem en aan mijn gezinnetje . Zonder hen zou ik niet zo snel de helling terug zijn opgeklommen.
S.
(Opgenomen uit het tijdschrift van 'Levensadem')
Als je denkt dat je ongewenst of ongepland zwanger bent, dan zijn onze medewerkers bereikbaar voor jou van maandag tot en met zaterdag van 9u tot 21u op de chat van Ongeplandzwanger.be.
Per e-mail zijn we altijd bereikbaar. Je krijgt antwoord op je e-mail binnen 24u.
