Jessica... een tienermoeder

Jessica was ongewenst zwanger en koos, ondanks alle moeilijkheden, toch voor Sanne.

Zwanger. Toen ik het wist, was ik niet direct in paniek, maar ik dacht wel onmiddellijk aan een abortus. De zaken stonden er nu eenmaal niet zo rooskleurig voor. Mijn vriend was net opgepakt en moest een gevangenisstraf van twee jaar uitzitten. We woonden samen en hadden maar één kamer tot onze beschikking. Met mijn dokter sprak ik wel over abortus, maar eigenlijk alleen maar door de omstandigheden waarin ik verzeild was geraakt. Ik wilde op zich heel graag een kind en hoewel ik nog maar achttien jaar was, voelde ik me veel ouder. Van een kennis had ik een boek geleend om te kijken wat er nu eigenlijk bij een abortus wordt weggehaald. Dat heeft me wel aan het denken gezet. Ik was al drie maanden zwanger en dan zag het er toch al uit zoals een compleet mensje. Mijn thuissituatie was ook niet makkelijk. Toen ik vijftien was, ben ik weggelopen van huis. Daarom was het voor mij een extra moeilijke stap om de beslissing te nemen om het kind te houden. Ik heb thuis nu niet bepaald een goed voorbeeld gehad. Van te voren had ik eigenlijk niet zo goed nagedacht wat het zou zijn om een kind te hebben en het (voorlopig in ieder geval) alleen op te voeden.

{  De JIL-hulpverleenster heeft me heel goed over de moeilijke beginperiode heen geholpen. Bij haar kon ik echt uithuilen. }

Via het maatschappelijk werk van m'n vriend kwam ik uiteindelijk bij een goede hulpverleningsorganisatie terecht. Na een eerste gesprek kon ik er terecht voor hulpverlening. Ik heb er goed over nagedacht en kwam na een poosje tot de conclusie dat ik de baby wilde houden. De JIL-hulpverleenster heeft me heel goed over de moeilijke beginperiode heen geholpen. Bij haar kon ik echt uithuilen. De hulpverleenster heeft me erop gewezen dat de eerste paar maanden na de geboorte best moeilijk zouden kunnen worden. Hierdoor werd ik wel aan het denken gezet. Een kind opvoeden is tenslotte niet alleen rozengeur en maneschijn. Op een gegeven moment heb ik mijn ouders over de zwangerschap verteld. Ik was heel verbaasd hoe ze reageerden. Ik had verwacht dat zij heel kwaad op mij zouden worden, maar ze waren juist blij. Dit is hun eerste kleinkind en ze vinden het fantastisch, al is het op hun manier. Ze kopen wel rare spulletjes voor haar, maar ik neem het hen niet kwalijk. Ik ben in het ziekenhuis bevallen. M'n vriend mocht er gelukkig bij zijn en vindt het jammer dat hij haar zo weinig ziet. Ik neem wel heel veel dingen op met een camera, zodat mijn vriend toch ook iets van haar ontwikkeling kan volgen. Want nieuwe belevenissen zoals kruipen, lopen en praten, mist hij allemaal.

Tot nu toe gaat het heel goed met de verzorging van Sanne. Het gaat eigenlijk allemaal vanzelf. Op de raadpleging weten ze ook wel het een en ander van onze situatie af. Ze geven me daar echt het gevoel dat ik het goed doe. Ik vraag ook van alles aan hen, soms de zotste dingen. Ze laten me merken dat een jong meisje ook een kind kan verzorgen en opvoeden. Natuurlijk ben ik wel eens onzeker en denk ik: zou ik het wel goed doen? Ik heb nu de mogelijkheid om mee te doen met een gespreksgroep voor alleenstaande (jonge) moeders. Dat lijkt mij wel tof. Door de geboorte van zo'n klein mensje, staat je wereld wel op z'n kop. Toch kan ik niet zeggen dat ik in een gat ben gevallen of tegen de muren opvlieg van eenzaamheid.

{  Nu besef ik ook heel goed dat ik dit kind nooit had gehad als ik een abortus had laten plegen  }

Ik wil Sanne nu nog niet bij een babysit laten, dus ga ik gewoon niet uit als ik haar niet mee kan nemen. Ze komt echt op de eerste plaats bij mij. Mijn vriendinnen noemen me wel eens oud wijf, maar ik mis dat uitgaan niet eens. Als ik mijn dochter op een gegeven moment bij een babysit achterlaat zou dat een ouder persoon moeten zijn die zelf al kinderen heeft. Daar kan ik misschien ook nog wat van leren. Ik zonder me niet af van de buitenwereld. Ik ga heel veel met Sanne op stap. Het is volgens mij belangrijk kleine uitstapjes met een kind te maken. Dat vindt ze gewoon tof. Nu besef ik ook heel goed dat ik dit kind nooit had gehad als ik een abortus had laten plegen en ik geniet juist elk moment van haar. Als Sanne een jaar of anderhalf jaar is, wil ik weer gaan werken. Dan heb ik het liefst een parttime job. Wat het is, maakt me niet uit. Ik wil graag onder de mensen blijven komen. Financieel kan ik me prima redden. Ik heb ruim 800 euro per maand en ik woon in een goedkoop appartement. Ik hou op het einde van de maand nog wat geld over. M'n dochtertje heeft ook een spaarrekening waarop elke maand automatisch vijftig euro wordt gestort. Ik heb genoeg geld om ook toffe kleertjes voor haar te kopen.

Mijn vriend probeer ik bij alles te betrekken. Ik vertel hem honderduit over alle gebeurtenissen. Zo blijft hij ook op de hoogte. Hij vindt het nog steeds heel leuk dat we een kind hebben, maar vindt het heel moeilijk dat ik mijn verhaal niet bij hem kwijt kan. Hoe het straks verder moet tussen mijn vriend en mij? Ik denk dat onze relatie nog steeds heel goed is. Als hij vrijkomt, gaat hij hier wonen. Hoe het dan tussen ons zal gaat, dat is nog afwachten. Maar als het moet, red ik het ook wel alleen met ons kind.

Veel liefs,

Jessica